9 - powrót z trasy, wylot z kraju - LONDON, I'M COMIN'!

No i co… wracam do domu! Albo i nie. W czasie mojego pobytu w Gorzowie, w Sopocie na Top Trendach, w Rzeszowie i w Gdańsku na koncertach z 9893tour miałem przeprowadzkę. A raczej wyprowadzkę. Uciekam z Powiśla, ale tylko na chwilę. Strasznie dziękuję moim mordom z Warszawy, że ogarnęli to za mnie… jesteście mistrzami! :) Muszę wynająć jakąś kawalerkę by trzymać tam wszystkie moje rzeczy, bo tak czy siak w wakacje ciągle siedzę w busie… a już za ok 5 miesięcy skończy się remont już mojego mieszkania w Warszawie. Nie mogę się doczekać! 

Dziś znów mogłem się wyspać, spałem bez włączonego budzika, a na śniadanie poszliśmy na plaże… tak to można żyć! :) Niestety wszystko co dobre szybko się kończy, argumentując załączam zdjęcie mojego hotelu na tę noc… czyli nasz kwiatobus! :) 

Szybko do Wawy na chwilę, przepakować się w mniejszą walizkę i na lotnisko - Londyn już czeka! Właśnie, co do Londynu… robię małe spotkanie, nie znam jeszcze dnia ani godziny i oczywiście miejsca, wiem tylko, że będzie to Londyn, ale wszystkiego dowiecie się na dniach. Przepraszam, ale po prostu nie znam tego miasta i muszę popytać się znajomych gdzie moglibyśmy się zobaczyć, chociaż na chwilę. 

Strasznie cieszę się, że tam lecę. Nie chcę, byście brali mnie za gwiazdę, bo nią nie jestem. Ale rozpoznawalność jest nieodłączną częścią tego wszystkiego, za co się wziąłem i o czym marzyłem, więc chodząc po ulicach w Warszawie, bardzo często czuję wzrok ludzi na sobie. Negatywny, pozytywny, nieważne, po prostu to czuję. Nie przeszkadza mi to, tylko fajnie będzie od tego trochę się oderwać i wiedzieć, że mogę wejść w pośpiechu w podziemia bez obawy, że ktoś będzie chciał porozmawiać… a to, że jestem osobą, której ciężko jest odmawiać, bo chyba po prostu nie umiem, tworzy ze sprawy błahej dość twardą do zgryzienia, nawet, jeśli wiem, że już jestem spóźniony, nieważne. 

Powracając do tego tygodniowego wyjazdu, fajnie było. Byłem w Gorzowie na dwa dni, widziałem się z rodziną, przyjaciółmi, byłem z mamą w jej dzień, potem zamykałem największy festiwal muzyczny w kraju, mogłem pochillować na plaży i oglądać wschód słońca z najlepszymi ludźmi wokół siebie… mogłem zapomnieć z niej wziąć laptopa i biedna Zuzia musiała się po niego wrócić z hotelu, kłócąc się przy tym z taksówkarzem. <ogłem spać do której chciałem, a codziennie tak czy siak byłem na scenie. Kibicowałem Patrykowi, choć się nie udało, wszyscy wiemy, że jest najlepszy. Mogłem poznać wielu fajnych ludzi, mogłem poznać ich opinie… kurcze, chyba jestem szczęściarzem? Tylko znów nie wiem, czy dobrze się czuję, gdy wychodząc po koncercie rozdać autografy w deszcz, chodzi ze mną kilka osób, które manewrują parasolami i martwią się o wszystko, o każdy krok jaki zrobię. Ja wiem, że to ich praca, że takie dostali zlecenie od organizatorów i że to strasznie miłe, ale tak bardzo nie chcę by ktoś poczuł się niżej ode mnie i nie chcę pokazywać się jako wyższy od innych… Mam nadzieję, że wiecie o co mi chodzi. Niektórzy pewnie by się tym bardzo podjarali, tą całą otoczką, którą dostają na eventach lub koncertach artyści, dla mnie jest to strasznie miłe, ale jeszcze się do tego nie przyzwyczaiłem i nie umiem chyba czerpać z tego takich korzyści o jakich mówią mi inni. Ale słucham tylko siebie, tak jest najlepiej. Chyba, że chodzi o przyjaciół. I nie, nie jest to lans na nie lansowanie się (dzięki Kuba), tylko czysta prawda.

Załączam Wam pare zdjęć, które gdzieś tam cyknąłem. Dziękuję Wam za kibicowanie mi we wszystkim, za tyle pięknych mordek na koncertach, za to, że jeździcie setki kilometrów dlatego, żeby stanąć przed sceną i krzyknąć "Dawid, jesteś najlepszy". Coraz częściej płaczę ze szczęścia.

Ale chyba ze szczęścia mogę?